Eerder hebben we het studiehuis gehad, waarin de leerlingen in het centrum stonden en de leraar klassenassistent werd. Dit stierf een stille dood. Daarvoor al zagen we de trend de leraar van zijn invloed en voorbeeldfunctie te ontdoen door de leermiddelen centraal te stellen. Nu moet de leerling een diploma op maat krijgen.

Het achterliggende foutieve beeld van een leerling is dat van een cognitieve machine, er zitten modules in van verschillende sterkte en daarop moet het onderwijs aansluiten. Dan lijkt het net alsof de jongere geen emoties, wensen, conflicten, positieve en negatieve ervaringen en trauma’s meer heeft. Alsof het niet goed is voor de ontwikkeling en vorming van de jongere dat hij zich leert aanpassen aan een schoolsysteem met bijbehorend streefniveau.

In de onderwijswereld is men vergeten dat leren in zijn psychologische essentie verloopt door middel van identificatie met docenten die boeiend lesgeven en dat leren veel meer is dan cognitieve ontwikkeling alleen.

De VO-raad stimuleert de in onze samenleving toch al overdadig aanwezige narcistische trekken door aan te sluiten bij het wel en wee van de leerling in plaats van de jongere te leren omgaan met de frustratie die sommige vakken met zich meebrengen en de stimulatie vooral in handen te leggen van inspirerende, trotse en goedbetaalde docenten. Intussen wordt er ook weer geschermd met zogenaamd toptalent. In werkelijkheid gaat het om een paar procent van alle leerlingen. Deze centraal stellen leidt alleen tot teleurstelling en afvallers bij de overgrote rest.

Waar blijven de onderwijskundigen die voldoende gezag hebben om ons onderwijs te beperken tot de kern: goede docenten die jongeren het genot van leren bijbrengen.